Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

Τη νύχτα της 30^ης προς 31^η Μάη του 1941, μέσα στη βαθιά Κατοχή, πριν από ακριβώς 75 χρόνια, ο Μανώλης Γλέζος και ο Απόστολος Σάντας κατεβάζουν τη μισητή σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό από την Ακρόπολη.  

    Ανάμεσα στις άλλες μαρτυρίες για τα γεγονότα εκείνης της βραδιάς, συγκλονιστική είναι η περιγραφή του ίδιου του Λάκη Σάντα, αυτού του σεμνού αγωνιστή, στο βιβλίο του «Μια νύχτα στην Ακρόπολη…» (εκδόσεις «Βιβλιόραμα»).   

    Ποιός Έλληνας δεν είναι περήφανος για εκείνη την πράξη;

    Ναι, αλλά τότε υπήρχαν και εκείνοι που έλεγαν αυτά:  

«Δεν είναι δυνατόν να ήσαν άνθρωποι με σώας τας φρένας αυτοί που υπηξαίρεσαν εν ώρα νυκτός, την Γερμανικήν σημαίαν, η οποία εκυμάτιζεν, επί της Ακροπόλεως, παραπλεύρως της Εθνικής μας Σημαίας. (…) Διότι μόνον παράφρονες ή όργανα ξένης προπαγάνδας ημπορούσαν να διαπράξουν μιαν τόσο επαίσχυντο (…) πράξιν (…).  Το Ελληνικό Έθνος αποδέχθη την σημαίαν του Νέου Ράιχ, που δημιούργησεν η μεγαλοφυής διάνοια του Αδόλφου Χίλτερ, ως σημαίαν ενός υπό πάσαν άποψιν μεγάλου και ανέκαθεν φίλου προς την Ελλάδα λαού, ως εν σύμβολον αποκαταστάσεως μιας ειρηνικής περιόδου, ως εν σύμβολον δικαιοσύνης (…) και πολιτισμού. Και είναι βέβαιον ότι αν ο δράσται του εγκλήματος της, περιήχοντο εις χείρας του ελληνικού λαού, θα λυντσάροντο από αυτόν τον ίδιον ως εχθροί της πατρίδος μας».






Η εφημερίδα «Βραδυνή» της 1^ης Ιουνίου 1941 καταγγέλλει σαν «παράφρονες ή όργανα ξένης προπαγάνδας» αυτούς που κατέβασαν την χιτλερική σημαία η οποία αξίζει «την προσήκουσαν τιμήν και τον ειλικρινή σεβασμόν»…




    Μέσα στη ναζιστική σκλαβιά ορθώθηκε το ανάστημα του αδούλωτου λαού για την αποτίναξη του φασιστικού ζυγού, για την εθνική απελευθέρωση και την αναδημιουργία της Ελλάδας.

    Ο λαός ακολούθησε το δικό του μεγαλειώδη δρόμο, τον αγώνα της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης, όπως τον είχε περιγράψει ήδη από την έναρξη του ιμπεριαλιστικού πολέμου – μέσα από τα μπουντρούμια της Ασφάλειας – ο Νίκος Ζαχαριάδης στο ιστορικό του πρώτο γράμμα της 31 Οκτώβρη 1940:

    «Προς το λαό της Ελλάδας

Ο φασισμός του Μουσσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα με σκοπό να την υποδουλώσει και εξανδραποδίσει. Σήμερα όλοι οι έλληνες παλαίβουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλεύει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες. Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.

Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα (…)»

Και το γράμμα του Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ κατέληγε:

«Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση και από κάθε εκμετάλλευση, μ' ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.

Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θάναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας».

    Ο λαός μας, αρνούμενος την καταχνιά της κατοχής που πλάκωσε τη χώρα τον Απρίλη του ’41, πιάνοντας το νήμα του ‘21, απειθαρχώντας στα κελεύσματα της συνθηκολόγησης, χωρίς να διαπραγματευτεί τίποτα από την τιμή και την Ιστορία του, τράβηξε το δρόμο του μεγαλείου και της θυσίας, όπως ακριβώς περιγραφόταν σε εκείνο το πανό του ΕΑΜ:

«Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα»       

    Ναι, αλλά μην ξεχνάμε ότι υπήρχαν και εκείνοι οι προσκυνημένοι, τα ελληνόφωνα όργανα του κατακτητή, τα φασιστικά Τάγματα Ασφαλείας και της θηριωδίας, προς τα οποία επιδαψίλευαν δάφνες ο Χίτλερ και ο Χίμλερ:



    Το κατέβασμα του αγκυλωτού από την Ακρόπολη ήταν και είναι πράξη υψιστου συμβολισμού. Ημέρα μνήμης και τιμής για τους πραγματικούς πατριώτες, τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού που έδωσαν τον αγώνα για το ψωμί, την τιμή και τη λευτεριά. Και ο όρκος τους ήταν αυτός:

   «Εγώ, παιδί του Ελληνικού Λαού, ορκίζομαι ν’ αγωνιστώ πιστά στις τάξεις του ΕΛΑΣ για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του Λαού μας, κι ακόμα, να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιός του αγρότη. Δέχομαι προκαταβολικά και την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Έθνους και του λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω εάν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δεν γίνει ο Λαός νοικοκύρης στον τόπο του» (Ο Όρκος της πρώτης αντάρτικης ομάδας του ΕΛΑΣ στη Ρούμελη που έγραψε ο Άρης Βελουχιώτης και δόθηκε το 1942 στη Γραμμένη Οξιά).

    Αλλά και τότε δεν έλειψαν εκείνοι που βρέθηκαν απέναντι στον ελληνικό λαό. Εκείνοι που βγήκαν από τις τάξεις του φασιστικού και δολοφονικού μεταξικού καθεστώτος, από τις τάξεις εκείνων που διόρισαν πρωθυπουργό τον Μεταξά το 1936, τους απόντες από το μεγαλειώδες «Όχι» του ελληνικού λαού στα βουνά, στις πόλεις και τα χωριά. Υπήρχαν οι δοσίλογοι και οι μαυραγορίτες, οι γερμανοτσολιάδες και οι ταγματασφαλίτες.

    Αυτοί που όταν ο ελληνικός λαός πολεμούσε και απελευθέρωνε τη χώρα από τους κατακτητές, εκείνοι έδιναν τον παρακάτω όρκο:

«Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως ΕΙΣ ΤΑΣ ΔΙΑΤΑΓΑΣ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΑΔΟΛΦΟΥ ΧΙΤΛΕΡ. Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθεισομένας μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς, ότι διά μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεών μου, τας οποίας διά του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ».

(Ο Όρκος των Ταγμάτων Ασφαλείας)…

    Η τιμή, λοιπόν, για εκείνους που ‘έδωσαν τη ζωή τους για την τιμή και την λευτεριά αυτού του τόπου, πάει χέρι – χέρι με την αιώνια καταισχύνη που θα κουβαλάνε όσοι πρόδωσαν κι όσοι προσπαθούν να κρύψουν την απουσία των προγόνων τους και τη δική τους πίσω από την «αθώα» φρασούλα: «Τότε όλοι οι Έλληνες ήταν “ένα”»….                    

    Ε, όχι βέβαια!

• Ο ελληνικός λαός που πολεμούσε τους Γερμανούς στις πόλεις και στα βουνά, σε σχέση με τους άλλους, εκέινους που είχαν πάρει τον «πατριωτισμό» τους - μαζί με το χρυσό της χώρας – και τον είχαν φυγαδεύσει στα ασφαλέστατα «χαρακώματα» του Καΐρου και του Λονδίνου, δεν είναι «ένα», είναι «δυο – και μάλιστα εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους – πράγματα». 
• Ήταν άλλο πράγμα το ΕΑΜ κι άλλο εκείνοι που συνεργάστηκαν με τον Χίτλερ, οιδοσίλογοι, οι ταγματασφαλίτες και οι γερμανοντυμένοι. Στους οποίους, αν και προδότες, οι του Καΐρου και του Λονδίνου, όταν επέστρεψαν, στο πλαίσιο της «εθνικής τους ενότητας», επιδαψίλευσαν τιμές και αξιώματα..
•  Άλλο πράγμα οι εκτελεσμένοι στον τοίχο της Καισαριανής κι άλλο πράγμα οι «Τσολάκογλου» και οι «Ραλληδες». Άλλο πράγμα ο Έκτωρ Τσιρονίκος, ο  δοσίλογος και συνεργάτης των Γερμανών επί Κατοχής. Ο αντιπρόεδρος στη γερμανοδιορισμένη «κυβέρνηση» του Ιωάννη Ράλλη, της κυβέρνησης δηλαδή τωνγερμανοτσολιάδωνπου ίδρυσε τα «Τάγματα Ασφαλείας». Κάτι τέτοιοι σαν τον Τσιρονίκο, με τέτοια «πατριωτική» προϋπηρεσία, είναι που απαρτίζουν τους «ήρωες» της Χρυσής Αυγής. Έτσι, στο περιοδικό της Χρυσής Αυγής, στη δεύτερη σελίδα, μέσα σε ειδικό πλαίσιο ώστε να τονίζεται ευδιάκριτα ο ναζισμός τους, δημοσιεύτηκε κείμενο (τεύχος Δεκέμβρη 1983) υπό τον τίτλο «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ», το οποίο καταλήγει ως εξής: «Γιατί ΕΜΕΙΣ, μόνο ΕΜΕΙΣ είμαστε ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ, μελλοντικοί ανατροπείς της διαφθοράς, μελλοντικοί Δημιουργοί της Πολιτείας του Ήλιου, της Πολιτείας του Ελληνικού Μεγαλείου, τηςΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ». Η υπογραφή του εν λόγω δημοσιεύματος (και μάλιστα με κεφαλαία γράμματα) είναι: «ΕΚΤΩΡ ΤΣΙΡΟΝΙΚΟΣ».

• Άλλο πράγμα αυτοί που έδωσαν την ψυχή, την καρδιά και το αίμα τους για τη λευτεριά της Ελλάδας και για τη σωτηρία του λαού, κι άλλο οι μαυραγορίτες, τα κόμματά τους και οι εφημερίδες που έφταναν να δίνουν ακόμα και το παράγγελμα των εκτελεστικών αποσπασμάτων (!), αυτοί που κράδαιναν ενάντια στο μεγαλειώδες κίνημα της Αντίστασης τη «νομιμότητα» του κατακτητή και των ντόπιων οργάνων του και έγραφαν: 

    «Καλώς συνετάγη ο νόμος που τιμωρεί με θάνατο τους Έλληνες υπηκόους όσοι μετέχουν σε πολεμικές εχθροπραξίες κατά των Γερμανών» («Καθημερινή», 1/6/1941).                  

• Άλλο πράγμα ήταν αυτοί που πολεμούσαν και τραγουδούσαν «το ΕΑΜ μας έσωσε απ' τη πείνα, θα μας σώσει κι από τη σκλαβιά» κι άλλο πράγμα οι «παπατζήδες» που (στις 2-5-1944) σε ομιλία τους στην Αλεξάνδρεια, παρουσία των αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού, έκαναν λόγο για τη «βρωμιά του ΕΑΜ»!
• Άλλο πράγμα ήταν αυτοί που πολέμησαν τον Χίτλερ και με τα ίδια όπλα πολέμησαν τον Τσόρτσιλ και τον Βαν Φλιτ, κι άλλο εκείνοι που για να καταπνιγεί κάθε εγχείρημα λαϊκής κυριαρχίας στον τόπο ζητούσαν «εντυπωσιακή» ιμπεριαλιστική επέμβαση ξένων δυνάμεων στην Ελλάδα και τηλεγραφούσαν (Γεώργιος Παπανδρέου, 22/9/1944), στον Τσόρτσιλ τα εξής: 

«Δύναμαι να σας διαβεβαιώσω ότι η σταθερότης της ελληνικής κυβερνήσεως θα διατηρηθεί πλήρως κατά τας επικείμενους κρίσιμους στιγμάς. Δεν γνωρίζω τους λόγους διά την απουσία της Βρετανίας. Μόνον η άμεσος παρουσία εντυπωσιακών βρετανικών δυνάμεων εις την Ελλάδα και ως τας τουρκικάς ακτάς θα ήτο δυνατό να μεταβάλει την κατάστασιν» (Γ. Παπανδρέου: «Κείμενα», τόμος Β’ «Η απελευθέρωσις της Ελλάδος», εκδόσεις «Μπίρης», σελ. 147, Γ.Πετρόπουλος, Ριζοσπάστης, 1/12/2002).

• Άλλο πράγμα ήταν να κατεβάζεις την ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη κι άλλο πράγμα να εξεγείρεσαι εναντίον «της αντεθνικής ταύτης ενεργείας» («Αθηναϊκά Νέα», 2/6/1941)

    Να λοιπόν πουη Ιστορία και η αλήθεια είναι πεισματάρικα πράγματα. Και επιμένουν: Όπως και σήμερα, έτσι και τότε, «μαζί» και «ενωμένος» ήταν, πράγματι, ο ελληνικός λαός. Οι δοσίλογοι και οι πατριδοκάπηλοι ήταν - και θα είναι πάντα - στην άλλη μπάντα.


πηγή : enikos

Κατασχέσεις και πλειστηριασμοί- εξπρές σε ακίνητα, ακόμη και σε σπίτια που χρησιμοποιούνται ως πρώτη κατοικία, ξεκινούν από τον Ιούνιο σε βάρος εκατοντάδων χιλιάδων οφειλετών «κόκκινων» δανείων αλλά και πολιτών που χρωστούν ληξιπρόθεσμες οφειλές στο Δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία.

Η κυβέρνηση ενεργοποιεί από μεθαύριο Τετάρτη τα άρθρα 993 και 995 του νέου τροποποιημένου από το καλοκαίρι του 2015 Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας τα οποία προβλέπουν ότι κατά τους πλειστηριασμούς ακινήτων μη συνεπών δανειοληπτών και λοιπών χρεοφειλετών θα λαμβάνονται πλέον υπόψη ως τιμές εκκίνησης οι πραγματικές τιμές της κτηματαγοράς που έχουν υποχωρήσει σε πολύ χαμηλά επίπεδα και όχι οι πολύ πιο υψηλές αντικειμενικές αξίες, όπως προέβλεπε ο ΚΠΔ πριν αλλάξει το καλοκαίρι του 2015.

Ουσιαστικά με την ενεργοποίηση των διατάξεων αυτών ανάβει το «πράσινο φως» για πλειστηριασμούς ακινήτων χιλιάδων οικονομικά αδύναμων δανειοληπτών και λοιπών οφειλετών σεεξευτελιστικές τιμές, καθώς οι αξίες στις οποίες θα εκκινούν οι πλειστηριασμοί θα είναι οι πάρα πολύ χαμηλές εμπορικές τιμές.

Η ενεργοποίηση των επαχθών αυτών ρυθμίσεων, η οποία αναμένεται να πυροδοτήσει «τσουνάμι» πλειστηριασμών, τώρα που καταργήθηκαν οι περισσότεροι περιορισμοί οι οποίοι προστάτευαν κυρίως τους δανειολήπτες, γίνεται μέσω του Προεδρικού Διατάγματος υπ’ αριθμόν 59, το οποίο δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως και καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο θα προσδιορίζεται η εμπορική αξία κάθε ακινήτου που κατάσχεται από χρεοφειλέτη, προκειμένου, σε κάθε περίπτωση, να ξεκινά το συντομότερο δυνατό και ο πλειστηριασμός!

Το ΠΔ προβλέπει ότι η εμπορική αξία ακινήτου που κατάσχεται προσδιορίζεται με ευθύνη του αρμόδιου δικαστικού επιμελητή από πιστοποιημένο στο υπουργείο Οικονομικών εκτιμητή, που μπορεί να είναι φυσικό ή νομικό πρόσωπο.

Το επαχθές αυτό Π.Δ. εκδόθηκε με βάση τις διατάξεις του τρίτου εδαφίου της παραγράφου 2 του άρθρου 993, καθώς και του τετάρτου εδαφίου της παρ. 1 του άρθρου 995 του Π.δ/τος 503/1985 «Κώδικας Πολιτικής Δικονομίας» (Α΄ 182), όπως ισχύουν μετά το ν. 4335/2015 (Α΄ 87) και των παραγράφων 12 και 13 του ένατου άρθρου του άρθρου 1 «Μεταβατικές και άλλες διατάξεις» του ν. 4335/2015, κατόπιν γνωμοδότησης του Συμβουλίου της Επικρατείας και μετά από πρόταση των Υπουργών Οικονομικών και Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Αναλυτικά, το Π.Δ. προβλέπει δε τα εξής:

Άρθρο 1: Αρμόδιο όργανο προσδιορισμού της εμπορικής αξίας ακινήτου Αρμόδιος για τον προσδιορισμό της εμπορικής αξίας του ακινήτου που κατάσχεται είναι ο δικαστικός επιμελητής, ο οποίος, για το σκοπό αυτό, υποχρεούται να προσλάβει, κατά την κρίση του, πιστοποιημένο εκτιμητή, φυσικό ή νομικό πρόσωπο, το οποίο περιλαμβάνεται στο Μητρώο Πιστοποιημένων Εκτιμητών που τηρείται στη Διεύθυνση Οικονομικού Συντονισμού και Μακροοικονομικών Προβλέψεων της Γενικής Διεύθυνσης Οικονομικής Πολιτικής του Υπουργείου Οικονομικών και είναι δημοσιευμένο στην ιστοσελίδα του ιδίου Υπουργείου. ‘

Άρθρο 2: Τρόπος υπολογισμού εμπορικής αξίας ακινήτου Ο πιστοποιημένος εκτιμητής οφείλει, εντός της προθεσμίας που του τίθεται, να συντάξει εγγράφως και να παραδώσει την εκτίμησή του στον δικαστικό επιμελητή, σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά ή διεθνή αναγνωρισμένα εκτιμητικά πρότυπα, δεσμευόμενος παράλληλα για την πιστή τήρηση του Κώδικα Δεοντολογίας, ο οποίος θεσπίστηκε με τη με αριθ. 19928/292/10-5-2013απόφαση του Υπουργού Οικονομικών (Β΄1147).

Άρθρο 3: Καθορισμός αμοιβής εκτιμήσεως Η αμοιβή για την διενέργεια της εκτιμήσεως καθορίζεται εκ των προτέρων ελεύθερα μετά από έγγραφη συμφωνία για την ανάθεση του έργου. Υπόχρεος για την καταβολή της αμοιβής είναι ο επισπεύδων την αναγκαστική εκτέλεση. Το ποσό αυτό βαρύνει, τελικώς, εκείνον κατά του οποίου στρέφεται η εκτέλεση.

Άρθρο 4: Έναρξη ισχύος Η ισχύς του παρόντος διατάγματος αρχίζει από την 1η Ιουνίου 2016.

Πηγή: dikaiologitika.gr

Η Ανακοίνωση της ΟΚΔΕ για το Γιούρογκρουπ στις 24/5:

Μετά την ελεεινή προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ στο συντριπτικό «ΟΧΙ» του Δημοψηφίσματος και την υφαρπαγή της ψήφου του ελληνικού λαού, η κυβέρνησή του προχώρησε στην εφαρμογή του 3ου Μνημονίου, ξεπερνώντας και τις προσδοκίες των δανειστών και του άθλιου συρφετού των παλαιομνημονιακών. Μα ο μνημονιακός κατήφορος αυτής της άθλιας κυβέρνησης δεν έχει τέλος. Ψήφισαν και το 4ο Μνημόνιο, δηλαδή τον γνωστό «κόφτη», που δεν αποτελεί τίποτε άλλο από την αιώνια καθιέρωση των μνημονίων, που από τώρα και στο εξής θα εφαρμόζονται αυτόματα, χωρίς καν να ψηφίζονται στην Βουλή. Αυτόματη κατεδάφιση των δαπανών για την παιδεία, υγεία, ασφάλιση, των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων και συνεχείς απολύσεις και ξεζούμισμά τους, κ.ά. και από την άλλη, αυτόματη αύξηση των φόρων, των κατασχέσεων κ.ά.

Στο Γιούρογκρουπ της 24ης Μαΐου, οι δανειστές εμφανίστηκαν «πεινασμένοι», ζητώντας και άλλα μέτρα. Προτού δώσουν τη 2η δόση (των 10,3 δις) που είχαν «υποσχεθεί» στην κυβέρνηση, ζητούν να δοθούν επιπλέον στους «γύπες» και τα στεγαστικά και επιχειρηματικά δάνεια με εγγύηση του δημοσίου (συνολικά 5 δις), να πωληθεί ο ΑΔΜΗΕ και να ιδιωτικοποιηθεί πλήρως η ΔΕΗ, να μπουν «κόφτες» στα προνοιακά επιδόματα όπου κατέντησαν οι «συντάξεις», να επιστραφεί αναδρομικά το ΕΚΑΣ που δόθηκε φέτος στους συνταξιούχους (και που ο Τσίπρας ανήγγειλε ότι δεν θα επιστραφεί), να πωληθεί μέσα στον Ιούνιο το Ελληνικό, να ενταχθούν τα διόδια της Εγνατίας Οδού (πάνω από 65 εκ. ευρώ τον χρόνο) στο Υπερταμείο… Ζητούν, απαιτούν και η κυβέρνηση δίνει, δίνει και δίνει.

Σε αντάλλαγμα, οι «αγνώμονες» δανειστές θα δώσουν τη 2η δόση σε δύο υποδόσεις: μία στα μέσα Ιούνη (7,5 δις) και μία τον Σεπτέμβρη (2,8 δις), που θα πάνε κατά 8 δις για την αποπληρωμή χρεών που λήγουν μέσα στο 2016. Με άλλα λόγια, οι δανειστές από τη μια τσέπη τους θα βγάλουν τα λεφτά και στην άλλη τσέπη τους θα τα βάλουν. Κι αυτά μόνο αν εκπληρωθούν οι επιθυμίες τους ή οι όποιες άλλες επιθυμίες ή ορέξεις τους προκύψουν μέχρι τον Σεπτέμβρη.

Και από τον Σεπτέμβρη θα ξεκινήσει η δεύτερη αξιολόγηση, που θα περιλαμβάνει την κατάργηση των εργασιακών σχέσεων (ωράρια, συλλογικές συμβάσεις κ.ά.) και την ουσιαστική απαγόρευση των απεργιών και του συνδικαλισμού. Αυτή η κατάργηση των εργατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων (της βάσης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων) θα οδηγήσει στην κατάρρευση κάθε πολιτικού, δημοκρατικού δικαιώματος και ελευθερίας. Οι Έλληνες εργαζόμενοι δεν θα εξαθλιωθούν απλώς αλλά θα μετατραπούν σε δουλοπάροικους.

Αυτή η μετατροπή της χώρας σε αποικία και των εργαζομένων σε δουλοπάροικους, αυτή καταβαράθρωση της ελληνικής κοινωνίας στις πιο ζοφερές στιγμές της ιστορίας της, πρέπει να συγκαλυφθεί πίσω από ένα φύλλο συκής, που θα το ανεμίζει η κυβέρνηση για να κρύψει την άνευ προηγουμένου προδοσία της. Αυτό είναι η υποτιθέμενη «ελάφρυνση του χρέους» που η άθλια κυβέρνηση δεν έχασε χρόνο και με απίστευτη υποκρισία διατρανώνει ότι πέτυχε: «οι εταίροι για πρώτη φορά αναγνωρίζουν ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο», «για πρώτη φορά ανοίγει ο δρόμος για την ελάφρυνσή του» και έτσι «για πρώτη φορά φαίνεται η διέξοδος από την κρίση και το άνοιγμα στις αγορές», η «επαναφορά της εμπιστοσύνης των διεθνών επενδυτών» κ.ο.κ.

Πρόκειται για βρωμερά ψέματα ανθρώπων που έχουν αποτρελαθεί βουτηγμένοι στην προδοσία τους. Στο Γιούρογκρουπ της 24ης Μάη δεν αποφασίστηκε καμία ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. Το μόνο που αποφασίστηκε είναι μια τακτοποίηση στην πληρωμή των χρεών του ελληνικού δημοσίου μέχρι το 2018. Δηλαδή, ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης (και οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης που βρίσκονται από πίσω του) θα δανείζει, αν χρειαστεί, τις ελληνικές κυβερνήσεις ώστε να ξεπληρώνουν προς το ΔΝΤ, τα ευρωπαϊκά κράτη, τους Eυρωπαίους τραπεζίτες, τους τοκογλύφους, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, όσα χρέη θα λήγουν μέχρι το τέλος του 2018.

Αυτή είναι η συμφωνία στην οποία κατέληξαν όλοι οι δανειστές. Και όπως δήλωσε και ο Ομπάμα: «είναι μια καλή λύση, αλλά λύνει το πρόβλημα μόνο προσωρινά». Το ΔΝΤ, δηλαδή οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ που το διευθύνουν, μένουν ικανοποιημένοι γιατί τουλάχιστον μέχρι τα μέσα του 2018, ο χρεοκοπημένος ελληνικός καπιταλισμός δεν θα κινδυνεύει να πυροδοτήσει μια παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, ειδικά σήμερα που το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι ευάλωτο και το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα είναι στα πρόθυρα μιας γενικευμένης και ανείπωτης κρίσης. Επίσης, οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ μένουν ικανοποιημένοι γιατί προσβλέπουν η κυβέρνηση Τσίπρα (ή όποια διάδοχή της) και η ελληνική αστική τάξη, ευγνωμονώντας τους έστω και γι’ αυτήν την προσωρινή λύση, θα τους ανταμείψουν με κάθε τρόπο, ώστε οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές να συνεχίσουν την ασφυκτική περικύκλωση της Ρωσίας (και ειδικά στο Αιγαίο), τις επεμβάσεις τους στη Συρία και τη Λιβύη κ.ο.κ.

Από την άλλη, και οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές μένουν ικανοποιημένοι, όχι μόνο για τους παραπάνω λόγους αλλά και γιατί δεν θα κινδυνεύουν με «ατυχήματα» σε μια δύσκολη διετία γι’ αυτούς. Έχοντας μπροστά τους το βρετανικό δημοψήφισμα τον Ιούνη, τις συνεχώς διογκούμενες κινητοποιήσεις των Γάλλων και Βέλγων εργαζομένων, τις εκλογές στην Ισπανία τον Ιούνη, τις εκλογές στη Γερμανία το 2017 κ.ά., θα είναι σίγουροι (ειδικά οι Μέρκελ και Σόιμπλε) ότι μέχρι το 2018 δεν θα αποκαλυφθεί ότι η πολιτική τους απέναντι στην ελληνική χρεοκοπία (όπως και στις άλλες) δεν ήταν τίποτε άλλο από μια προσπάθεια να σώσουν τις χρεοκοπημένες γερμανικές, γαλλικές, ιταλικές κ.ά. τράπεζες από τα δάνεια που δώσανε στο ελληνικό δημόσιο – και ότι οι πολιτικές τους δεν στοχεύουν σε έξοδο από την κρίση αλλά, αντιθέτως, στοχεύουν να βγάλουν από την κρίση το ευρωπαϊκό κεφάλαιο βυθίζοντας τη γερμανική, γαλλική, ελληνική κ.ά. εργατική τάξη, στην απύθμενη βαρβαρότητα των μνημονίων και των πολέμων.

Ταυτόχρονα, οι Ευρωπαίοι δανειστές είναι ικανοποιημένοι γιατί δεν χαρίζουν τίποτε από το ελληνικό χρέος, όπως απαιτούσαν οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές. Απλώς υπόσχονται ότι μετά το 2018, και αφού εφαρμοστεί το 3ο και 4ο Μνημόνιο επιτυχώς, θα ξεκινήσουν τη συζήτηση για το ελληνικό χρέος. Έχοντας κανείς υπόψη πώς διαχειρίζονται χρεοκοπημένες χώρες οι ιμπεριαλιστές τους τελευταίους δύο αιώνες, και ειδικά με το ΔΝΤ τα τελευταία 50 χρόνια, μπορούμε με ακρίβεια να προδιαγράψουμε τι θα αποφασίσουν το 2018. Αφενός δεν πρόκειται να σβήσουν κανένα χρέος, δεν πρόκειται να χαρίσουν λεφτά. Αυτό αναφέρεται ρητά και κατηγορηματικά και στην απόφαση του Γιούρογκρουπ της 24ης Μάη. Είναι παράλογο να περιμένει κανένας ένα πεινασμένο θηρίο να εγκαταλείψει τη λεία του, που έχει γραπώσει με τα νύχια του για τα επόμενα 99 χρόνια. Αφετέρου, θα επιμηκύνουν την αποπληρωμή των δανείων, στον όποιο βαθμό χρειαστεί, όχι μόνο για να παραμένει διασωληνωμένος ο ελληνικός καπιταλισμός, αλλά για να μπορούν να τον απομυζούν για τα επόμενα 99 χρόνια χωρίς να τους μείνει στα χέρια.

Και παρά τις φωνασκίες της κυβέρνησης, δεν πρόκειται να έρθει καμία ανάκαμψη. Αυτό είναι εξάλλου και το πιο κακόγουστο αστείο. Πώς είναι δυνατόν να έρθει η όποια ανάκαμψη, έστω και μια απλή σταθεροποίηση της οικονομίας, όταν η εφαρμογή του 3ου Μνημονίου θα αφαιρέσει 5,4 δις, όταν τράπεζες, δημόσιες επιχειρήσεις και περιουσία περνούν στα χέρια των δανειστών και των Έλλήνων καπιταλιστών, όταν οι Έλληνες εργαζόμενοι, η νεολαία και τα φτωχά λαϊκά στρώματα θα χάσουν μισθούς, συντάξεις, εισοδήματα, σπίτια, καταθέσεις, παιδεία, υγεία, ασφάλιση, πολιτικά, δημοκρατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα και ελευθερίες, όταν δηλαδή αποσυντίθεται η κοινωνία;

Το 3ο και 4ο Μνημόνιο, και όλα τα επιπλέον μέτρα που θα τα συνοδεύουν, μπορεί να είναι μια τεράστια προδοσία από τους ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ, προδοσία που ζηλεύουν και όλες οι παλιές μνημονιακές δυνάμεις, αλλά ταυτόχρονα είναι και μια «υπηρεσία» του ΣΥΡΙΖΑ, στον να συνειδητοποιήσουμε σαν εργαζόμενοι ποιο είναι το μέλλον μας με τον χρεοκοπημένο ελληνικό καπιταλισμό και ποιο είναι από τώρα και στο εξής το καθήκον μας. Από τη μια οι παλιές (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, ΛΑΟΣ, ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ κ.ά.) και νέες (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ κ.ά.) μνημονιακές δυνάμεις, η ξεπουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, οι κρατικοί αξιωματούχοι και δικαστές, όλος ο συρφετός των «Μένουμε Ευρώπη», ετοιμάζονται μαζί με τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές για το μεγάλο φαγοπότι: τράπεζες, επιχειρήσεις, καταθέσεις, σπίτια, εισοδήματα εργαζομένων κ.ά. Από την άλλη, όλοι εμείς, οι εργαζόμενοι, η νεολαία και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, έχουμε μπροστά μας το τεράστιο αλλά όχι αδύνατον καθήκον να ξεμπερδέψουμε μια και καλή με όλους αυτούς.

Η κίνηση Πολιτών «ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΡΙΖΙΚΗ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ»  (www.neosyntagma.net) σας προσκαλεί στην εκδήλωση που διοργανώνει με θέμα: “Τα όρια της αναθεωρητικής εξουσίας και η αναθεώρηση του άρθρου 110 του Συντάγματος;”. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την  Τρίτη 31 Μαίου 2016, ώρα 19.00 στην αίθουσα εκδηλώσεων του  Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών (Ακαδημίας 60, Αθήνα) .

•  Γεώργιος Σωτηρέλης,  Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας διοίκησης της Σχολής Ο.Π.Ε.. του Πανεπιστημίου Αθηνών

•  Σπύρος Βλαχόπουλος, Αναπληρωτής Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών

• Χρήστος Λυντέρης, Δικηγόρος, διδάκτωρ Νομικής, μέλος της Πρωτοβουλίας  για ριζική Συνταγματική Αλλαγή

• Τη συζήτηση συντονίζει ο Πέτρος Χασάπης, δικηγόρος – οικονομολόγος , μέλος της Πρωτοβουλίας για ριζική Συνταγματική Αλλαγή

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

«Πνεύμα και ηθική», που θα ‘λεγε και ο αξέχαστος Βασίλης Αυλωνίτης. Τουτέστιν και «λίστα Λαγκάρντ» έχουμε, και «Panama papers» έχουμε, και τώρα και ελευθέρας ως προς την συμμετοχή βουλευτών, υπουργών και κρατικών αξιωματούχων σε «οff shore» εταιρείες, έχουμε… 

    Το φρόντισε – και αυτό – η «αριστερή» κυβέρνηση σε μια από τις παραγράφους των 7.500 χιλιάδων σελίδων του πολυνομοσχεδίου της. Κι από δω και πέρα είναι που ξεκινάει το νέο γαϊτανάκι της υποκρισίας.

    Η μεν κυβέρνηση εμφανίζεται να δηλώνει ότι η ρύθμιση αφορά «συνεργάσιμους» (χα!) φορολογικούς παραδείσους και ότι συνιστά ευθυγράμμιση με τα παγκοσμίως καπιταλιστικώς κείμενα. Αλλά γιατί πρέπει να ευθυγραμμιστούμε με τα καπιταλιστικώς κείμενα; Για δυο λόγους: Πρώτον, διότι πρέπει να κάνουμε λίγη υπομονή μέχρι ο ΣΥΡΙΖΑ να κουρδίσει τα νταούλια του για να χορέψει τις αγορές…  πεντοζάλι. Δεύτερον, διότι – κατά την κυβερνητική ανακοίνωση – τούτη η ευθυγράμμιση διευκολύνει (χα! χα!) τους φορολογικούς ελέγχους!

    Η δε μνημονιακή αντιπολίτευση, με προεξάρχουσα την ΝΔ – γνωστή και από την εποχή του «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικόν» - κόπτεται μη και ο ΣΥΡΙΖΑ της στερήσει το προβάδισμα που κατέχει στον τομέα του «παπασταύρειου… ηθικού πλεονεκτήματος».

    Υπάρχει, φυσικά, και μια μερίδα του Τύπου που ξέρει καλά πως μπορούν να μπαινοβγαίνουν «τούβλα» εντός και εκτός των συνόρων, αλλά τι μυξοπαρθένα θα ήταν η καλόγρια που έγινε πόρνη, αν η πρώτη της δουλειά δεν ήταν να καταγγέλλει την ηγουμένισσα για τα στραβοπατήματά της…

    Κάπως έτσι δουλεύει, λοιπόν, το συστηματάκι. Παίζοντας παιχνίδι εντυπώσεων και με τις «off shore». Αφήνοντας ανοικτό παράθυρο – παρά τις διαψεύσεις της κυβέρνησης – για πιθανή αποποινικοποίηση παλιότερων υποθέσεων. Και δουλεύοντας ψιλό γαζί μισθωτούς, άνεργους και συνταξιούχους, λες και όλα αυτά γίνονται στο πλαίσιο της… ταξικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ για να προστατευτούν τα δικά τους συμφέροντα. Λες και στις «off shore» βρίσκονται οι αποταμιεύσεις των φτωχών λαϊκών στρωμάτων!

***

    Επειδή, λοιπόν, πίσω από το «δέντρο» που σχηματίζουν οι κομματικές κοκορομαχίες των πιστών του ίδιου κεφαλαιοκρατικού Μαμμωνά βρίσκεται το «δάσος» της ενιαίας και ομοούσιας πολιτικής τους αναισχυντίας, επαναλαμβάνουμε και υπενθυμίζουμε:

    ΠΡΩΤΟ:  Ως γνωστόν, μέσω των «off shore» δεν κάνουν τις συναλλαγές τους ούτε συνταξιούχοι, ούτε άνεργοι, ούτε μισθωτοί. Άλλοι τις κάνουν.

    Σύμφωνα με τις αναφορές από το λεγόμενο Παγκόσμιο Δίκτυο Φορολογικής Δικαιοσύνης, αλλά και εκτιμήσεις των επιτελών του τμήματος Οικονομικών Ερευνών του ΣΔΟΕ (εφημερίδα «Νέα», 11/5/2009), οι ελληνικών συμφερόντων «off shore» διακινούσαν ετησίως – προ κρίσης - περί τα 500 δισ. ευρώ!

    Ακούσατε ποτέ τίποτα περί εντοπισμού και φορολόγησής τους, από τους δεξιοαριστεροδεξιούς που κόβουν μισθούς και συντάξεις;

***

    ΔΕΥΤΕΡΟ: Σύμφωνα με τον κατάλογο που συνέταξε ο διεθνής μη κερδοσκοπικός οργανισμός «Το Δίκτυο Φορολογικής Δικαιοσύνης», ο «χάρτης» φοροδιαφυγής στην Ελλάδα μέσω «off shore» εκτίνεται από τον Παναμά, τις Νήσους Μάρσαλ και τη Δυτική Σαμόα (!) μέχρι τις Βρετανικές Παρθένες Νήσους και τα νησιά Τερκς και Κέικος (!)…

    Τα στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας το 2014 μιλούσαν για περισσότερες από 23.000 τέτοιες υπεράκτιες εταιρείες που έχουν αναπτύξει κερδοσκοπική δραστηριότητα στην Ελλάδα τα τελευταία τριάντα χρόνια (εφημερίδα «Τα Νέα», 29/11/2014), έχοντας αποκτήσει ελληνικό ΑΦΜ και νόμιμους εκπροσώπους στην Ελλάδα από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 έως τα τέλη 2011.

    Έμαθε ποτέ κανείς για τα στοιχεία των πραγματικών τους ιδιοκτητών, των τραπεζικών λογαριασμών, των δραστηριοτήτων και της φορολόγησης των εν λόγω εταιρειών στην Ελλάδα του 1,5 εκατομμυρίου ανέργων;

***

    ΤΡΙΤΟ: Τις ημέρες του περασμένου Ιουλίου, όταν η χώρα βρισκόταν εν μέσω οικονομικής τρομοκρατίας και «capital controls» εκδόθηκε – και μάλιστα επί… «αριστερής» κυβερνήσεως - μια πολύ ενδιαφέρουσα εγκύκλιος του υπουργείου Οικονομικών,  η ΠΟΛ 1138/30-6-2015.

    Σύμφωνα με αυτήν οι αλλοδαπές εταιρείες που διαθέτουν ακίνητα στην Ελλάδα μπορούν να εντάσσουν τα εισοδήματα από την εκμίσθωση ή την ιδιόχρηση των ακινήτων αυτών σε ευνοϊκότερο φορολογικό καθεστώς. Επίσης τους παρέχεται η δυνατότητα οι δαπάνες που εμφανίζουν για τα ακίνητα να εκπίπτουν από το φορολογητέο εισόδημα με τελική συνέπεια οι εταιρείες αυτές, με την συγκεκριμένη χρήση του ακινήτου να μην  φορολογούνται (http://www.news.gr/oikonomia/oikonomika-nea/article-wide/227651/h-hora-hreokopei-kai-oi-offshore-vasilefoyn.html). Περίεργα πράγματα. Ε; 

***

    ΤΕΤΑΡΤΟ: Το θέμα αποκαλύφθηκε τον Νοέμβρη του 2012 αλλά, όλως περιέργως… «χάθηκε»:

    Οι offshore που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, σύμφωνα με το έγγραφο που παρουσίασε ο τότε υφυπουργός Οικονομικών Γ. Μαυραγάνης, ανέρχονται στις 21.065. Από αυτές οι 16.580 είναι ενεργές.

    Σύμφωνα με το έγγραφο, τα στοιχεία που προκύπτουν για τις offshore εταιρείες όσον αφορά στις δηλώσεις Ειδικού Φόρου επί των Ακινήτων, είναι τα εξής:

-      Το 2003 υποβλήθηκαν 383 δηλώσεις και ο φόρος ανήλθε σε 4,8 δισ. ευρώ.

-      Το 2004: δηλώσεις 411 - φόρος 3,6 δισ. ευρώ.

-      Το 2005: δηλώσεις 352 - φόρος 3 δισ. ευρώ.

-      Το 2006: δηλώσεις 311 - φόρος 3,1 δισ. ευρώ.

-      Το 2007: δηλώσεις 275 - φόρος 2,8 δισ. ευρώ.

-      Το 2008: δηλώσεις 239 - φόρος 3,4 δισ. ευρώ.

-      Το 2009: δηλώσεις 201 - φόρος 3,4 δισ. ευρώ.

-      Το 2010: δηλώσεις 1177 - φόρος 3,4 δισ. ευρώ.

-      Το 2011: δηλώσεις 998 - φόρος 0,9 δισ. ευρώ

-      Το 2012: δηλώσεις 965 - φόρος 0,3 δισ. ευρώ.

    Από τα καταπληκτικά αυτά στοιχεία εξάγονται τα εξής καταπληκτικότερα συμπεράσματα:

    Πρώτο, από τις «off shore» εταιρείες που λειτουργούν στην Ελλάδα, αυτό που συνέβη επί μια ολόκληρη δεκαετία είναι ότι δηλώσεις - ως υποχρεούνται - για τον προσδιορισμό του ειδικού φόρου επί των ακινήτων που διαθέτουν, κατέθεταν στην καλύτερη περίπτωση μόλις οι 7 (!) από τις 100 «off shore»και στη χειρότερη περίπτωση... η μία (!!!) από τις 100 «off shore»!

    Δεύτερον: Από το 2010, από την εποχή των Μνημονίων δηλαδή και μετά, παρότι ο αριθμός των δηλώσεων έχουν έως και πενταπλασιαστεί, ο φόρος που κλήθηκαν να πληρώσουν οι «off shore» μειώθηκε έως και... δέκα φορές!

    Στα θαυμάσια, επομένως, που  συμβαίνουν στην Ελλάδα, ας προσθέσουμε:

    α) Τη μη υποβολή φορολογικών δηλώσεων μέχρι και από το 99% (!) των «off shore» που λειτουργούν στην χώρα,

    β) ο φόρος που πληρώνουν (;) αυτές που τελικώς υποβάλλουν δηλώσεις μειώθηκε έως και 92%!

     Τούτα τα «ωραία» προέκυψαν μετά την τροποποίηση του νόμου 3091/2002 (με τον οποίο επιβλήθηκε ειδικός φόρος 3% επί της αξίας των ακινήτων που ανήκουν σε νομικά πρόσωπα και νομικές οντότητες) από το νόμο 3842/2010.

    Σημείωση:

    Αυτός ο τόσο φιλικός νόμος προς τις «off shore» δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 58, τεύχος Α, στις 23/4/2010.Ήταν την ίδια μέρα, στις 23/4/2010,  που ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε από το Καστελόριζο την υπαγωγή της Ελλάδας σεκαθεστώς Μνημονίων και φυσικά ουδέποτε προκάλεσε συνειδησιακά προβλήματα στη ΝΔ κατά την περίοδο της δικής της μνημονιακής διακυβέρνησης...

    Ερώτηση:

    Η «αριστερή» μας κυβέρνηση, εκτός από την ρύθμιση που δίνει τη δυνατότητα σε βουλευτές, υπουργούς, κρατικούς παράγοντες να συμμετέχουν σε «off shore», έχει να μας υποδείξει κάτι πιο… «ταξικό» επί του θέματος, πέραν εκείνης της ηρωικής δήλωσης του Τρύφωνα Αλεξιάδη τον περασμένο Δεκέμβρη ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ από τις χιλιάδες off shore που λειτουργούν στην Ελλάδα μέσα στο 2015 έλεγξε...μόλις 63;




πηγή : enikos

«Δικαίωση εργαζομένων ΕΡΤ με την απόφαση 1069/2016 του Πρωτοδικείου Αθηνών»

Πλήρης δικαίωση για εργαζόμενους της ΕΡΤ που απολύθηκαν τον Ιούνιο του 2013.

Με την 1069/2016 απόφασή του, το Δικαστήριο (Μ.Π.Α.) έκανε δεκτή την αγωγή σαράντα οκτώ (48) εργαζομένων της ΕΡΤ, στην πλειοψηφία τους του Π.Δ., οι οποίοι απολύθηκαν τον Ιούνιο του 2013.

Ο Δικαστής, Πρόεδρος Πρωτοδικών κ. Κωνσταντίνος Αδαμαντόπουλος, έκρινε βάσιμα όλα σχεδόν τα αιτήματα των απολυμένων, ακόμα και του χρόνου προϋπηρεσίας με συμβάσεις (Π.Δ.) και αναγνώρισε την ακυρότητα της απόλυσης των εναγόντων, καθώς επίσης ότι διάδοχος εργοδότης τους κατέστη το Ελληνικό Δημόσιο, το οποίο και παρέστη στη δίκη ως αντίδικος.

Το Δικαστήριο υποχρεώνει το Ελληνικό Δημόσιο να καταβάλει σε καθέναν από αυτούς μισθούς υπερημερίας (με τον τελευταίο μισθό! πληρωμής), για το διάστημα που μεσολάβησε από την παράνομη απόλυσή τους.

Στη δίκη μετείχαν υπέρ των εναγόντων απολυμένων η ΠΟΣΠΕΡΤ (μάρτυρας υπεράσπισης ο Πρόεδρος της

Π. Καλφαγιάννης) και η ΓΣΕΕ, οι θέσεις των οποίων έγιναν επίσης δεκτές από το Δικαστήριο.

Οι πληρεξούσιοι δικηγόροι μας, κκ. Δημήτρης Περπατάρης και Κωνσταντίνος Τοκατλίδης, τους οποίους ευχαριστούμε για την επιμέλεια και την άρτια εκπροσώπηση, καθώς και την αγωνιστική, μοναδική στάση τους δίπλα μας όλο αυτό το διάστημα του απαράμιλλου αγώνα, χαρακτηρίζουν σπουδαία νίκη την έκδοση αυτής της απόφασης.

Τονίζουν ότι η απόφαση αιτιολογεί με νομική πληρότητα το διατακτικό της, κρίνοντας τόσο ότι ήταν άκυρη η ομαδική απόλυση του Ιουνίου 2013 όσο και ότι διάδοχος εργοδότης κατέστη το Ελληνικό Δημόσιο μετά την κατάργηση της ΕΡΤ.

Επίσης σημειώνουν ότι με την απόφαση αυτή ελέγχονται όλοι οι ισχυρισμοί του Ελληνικού Δημοσίου σε βάρος των απολυμένων ως αβάσιμοι και με διεξοδικό τρόπο αναλύεται το ελληνικό και ευρωπαϊκό δίκαιο που καθιστούν άκυρη την απόλυσή τους. Μάλιστα, ιδιαίτερα τεκμηριωμένες είναι οι νομικές σκέψεις της απόφασης σε ό,τι αφορά το δίκαιο καταγγελίας συμβάσεων εργασίας και το δίκαιο προστασίας εργαζομένων σε περίπτωση μεταβίβασης επιχείρησης, που αξιοποιούν την πλούσια ελληνική και ευρωπαϊκή νομοθεσία και νομολογία.

Η απόφαση αυτή αποτελεί σημαντικό βήμα για την άμεση αποκατάσταση των δικαιωμάτων μας που προσβλήθηκαν με την άκυρη απόλυσή μας. Μισθολογικά, εκτός των άλλων, θα προσφύγουμε και νομικά.

Τα θεσμικά πρέπει να αποδοθούν στους εργαζόμενους ως είχαν και είναι η αδιαπραγμάτευτη βάση μας για την υπογραφή ΣΣΕ όσο κι αν η Διοίκηση θέλει να τα στραγγαλίσει και να τα εκμηδενίσει, με πρακτικές αυταρχισμού, αδιαφάνειας, αδικιών, ομαδοποιήσεων, καταστρατήγηση εργασιακών - επαγγελματικών νόμων και ρουσφετολογίας, θέλοντας εργαζόμενους «ορχήστρα», χωρίς δικαιώματα και δίκαιες με ισονομία αμοιβές.

Η ΠΟΣΠΕΡΤ δεν θα σταματήσει να διεκδικεί τα ηθικά και νόμιμα δικαιώματα όλων μας που προέρχονται από συλλογικές συμβάσεις και υπογράφτηκαν μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις, επίπονους αγώνες και έχουν μεγάλο βάθος χρόνου.

Η πλήρης ΑΝΑΒΙΩΣΗ των εργασιακών μας σχέσεων και όλων των δικαιωμάτων μας, καθώς και κάθε άρση αδικίας που υπήρχε ή δημιουργήθηκε τώρα, είναι αδιαπραγμάτευτα και δεν τα εκχωρούμε σε κανένα.

Είναι το λιγότερο που μας χρωστούν και που το δικαιούμαστε χωρίς παζάρια, εξαιρέσεις και αυλοκόλακες. 

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ (ΜΕΚΕΑ)

Καλούμε κάθε πατριώτη-πατριώτισσα, με οποιαδήποτε ιδεολογική αναφορά, σε εκδήλωση του ΜΕΚΕΑ, την Τρίτη 31 Μαΐου 2016 στις18:30, στο Πνευματικό Κέντρο Αθηνών(Ακαδημίας 50 – Είσοδος και από τη Σόλωνος, Αμφιθέατρο Α. Τρίτση). Θέμα της εκδήλωσης θα είναι η καταστροφή που υφίσταται ειδικά τα τελευταία χρόνια ο Ελληνικός λαός μέσα στην ΕΕ και την νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, οι σχετικές εξελίξεις σε παγκόσμιο και πανευρωπαϊκό επίπεδο, με την αμφισβήτηση της ΕΕ και την άνοδο των νεο-εθνικιστικών κινημάτων που στηρίζονται από τα θύματα της Νέας Διεθνούς Τάξης λόγω ειδικά της σημερινής χρεοκοπίας της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς». Θα παρουσιαστεί η πρόταση εξόδου από τον λαϊκό όλεθρο μέσα από ένα πρόγραμμα Οικονομικής Αυτοδυναμίας που θα πρέπει να χτυπήσει την Οικονομική Κατοχή που επιβάλλουν η Υπερεθνική Ελίτ και οι ντόπιες ελίτ μαζί με τους προνομιούχους πολιτικούς, πνευματικούς κλπ. εκπροσώπους τους. Ένα τέτοιο λαϊκό μέτωπο όπως το ΜΕΚΕΑ είναι αναγκαίο τόσο στην Ελλάδα όσο και σε κάθε χώρα, της οποίας ο λαός αντιλαμβάνεται ότι το βασικό ζήτημα σήμερα είναι η ανάκτηση της οικονομικής και εθνικής του κυριαρχίας ως προϋπόθεση για μια νέα Δημοκρατική Κοινότητα Αυτοδύναμων εθνών και λαών.
Ομιλίες:

Σπύρος Μεθενίτης: Τα αίτια της καταστροφής και τι είναι το ΜΕΚΕΑ

Σάκης Αδάμ: Κριτική στην Αριστερά με βάση τη στρατηγική του ΜΕΚΕΑ (δηλ. έξοδος από ΕΕ/Νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση και Οικονομική Αυτοδυναμία)

Τάκης Φωτόπουλος: Το πανευρωπαϊκό κίνημα  για την εθνική και οικονομική κυριαρχία ενάντια στην ΕΕ —Γιατί είναι επιτακτική η άμεση έξοδος μας από την ΕΕ για την έξοδο από την καταστροφή

Μερικές πρώτες σκέψεις για το πόρισμα της επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής  

Γράφει ο Χρήστος Ρέππας

Το κίνημα που, εδώ και τριάντα χρόνια, μετασχημάτιζε το σχολείο προς μια πανομοιότυπη κατεύθυνση  τώρα μπορεί να γίνει κατανοητό στη θλιβερή ιστορική του αλήθεια. Κάτω από τη διπλή επίκληση «εκδημοκρατισμού της εκπαίδευσης» (πρόκειται για απόλυτο ψεύδος)  και την αναγκαία προσαρμογή στον σύγχρονο κόσμο (εδώ έχουμε μισή αλήθεια), αυτό που καθιερώνεται μέσα απ’ όλες αυτές τις εξίσου άθλιες μεταρρυθμίσεις είναι το σχολείο του Ολοληρωτικού Καπιταλισμού, δηλ. το σχολείο ως μία από τις αποφασιστικές λογισμικές βάσεις αφετηρία για τις πιο μεγάλες Πολυεθνικές Εταιρείες – από τη στιγμή που ολοκληρώθηκε σε γενικές γραμμές η διαδικασία αναδιάρθρωσής τους -ώστε να διεξάγουν με όλη την επιθυμητή αποτελεσματικότητα τον παγόσμιο οικονομικό πόλεμο του 21ου αιώνα.
Ζαν Κλωντ Μισεά: Η Εκπαίδευση της Αμάθειας , εκδ. ΒΙΒΛΙΟΡΑΜΑ σελ. 34

Το κείμενο που παρουσιάζει η Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής για τα προβλήματα της ελληνικής εκπαίδευσης δεν έχει τίποτα το πρωτότυπο και το ουσιαστικό να πει. Σε επιγραμματική διατύπωση, χωρίς καμιά ουσιαστική τεκμηρίωση και αναφορά σε επιστημονική βιβλιογραφία απλά επαναλαμβάνει τα ιδεολογήματα και τις κατευθύνσεις των προηγούμενων αστικών κυβερνήσεων και των υπερεθνικών μηχανισμών του κεφαλαίου (Ε.Ε, Ο.Ο.Σ.Α, Παγκόσμια Τράπεζα) για την άσκηση νεοφιλελεύθερης εκπαιδευτικής πολιτικής. Η πολιτική και ιδεολογική του σημασία είναι ότι υιοθετεί πλήρως τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα και τις αρχές του Ο.Ο.Σ.Α για την εκπαίδευση. Εξάλλου η πολιτική συνεργασία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ –  ΑΝΕΛ με  τον συγκεκριμένο οργανισμό ξεκινά από την πρώτη περίοδο της εξουσίας της με τη συνάντηση Α.Τσίπρα – Α. Γκουρία και την ανοιχτή έκφραση θαυμασμού από πλευράς του σημερινού πρωθυπουργού για την εργαλειοθήκη του συγκεκριμένου οργανισμού.

Ο ρόλος του Ο.Ο.Σ.Α είναι γνωστός τις τελευταίες δεκαετίες για την προώθηση εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων με βασικό υπόβαθρο τον προσανατολισμό του σχολείου στις απαιτήσεις της καπιταλιστικής αγοράς και κερδοφορίας , την ιδιωτικοποίηση των λειτουργιών της εκπαίδευσης και την υπονόμευση των εργασιακών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών, των μορφωτικών δικαιωμάτων μαθητών και φοιτητών και τη νεοσυντηρητική κηδεμόνευση της μαθησιακής διαδικασίας με σκοπό την επιβολή συγκεκριμένων δεξιοτήτων και εργαλειακών γνώσεων, μέσω του προγράμματος PISA. Με μεθοδολογικό υπόβαθρο, σε σταθερή βάση, τη θεωρία του «ανθρώπινου κεφαλαίου» θεωρεί την εκπαίδευση ως θεμελιώδη μηχανισμό της οικονομικής (καπιταλιστικής) μεγέθυνσης και προτείνει τη διαμόρφωση εκπαιδευτικής διαδικασίας με βάση αυτόν τον προσανατολισμό. Έτσι η σχολική αλλά και ευρύτερα η συνολική εκπαίδευση έχει τα χαρακτηριστικά μιας επένδυσης και το οικονομικά παραγωγικό συστατικό της σχολικής παιδείας   σύμφωνα με τον θεμελιωτή της θεωρίας είναι η επένδυση  σε ειδικότητες και γνώσεις, οι οποίες παράγουν  τα μελλοντικά κέρδη και συνεπώς έχει τα χαρακτηριστικά μιας επένδυσης σε οποιαδήποτε άλλα παραγωγικά αγαθά[1].

Σ’ αυτό το ιδεολογικό και πολιτικό πλαίσιο αρχών η »Αριστερά» του γ’ μνημονίου  βρήκε  τον σχεδιαστή και οργανωτή του πλαισίου της εκπαιδευτικής της μεταρρύθμισης. Αλλά και ούτε σ’ αυτό το σημείο πρωτοτυπεί. Η παρουσία του Ο.Ο.Σ.Α στην ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα βρίσκεται πίσω από κρίσιμες στιγμές επιβολής από την πλευρά των διαφόρων μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων νεοσυντηρητικών λογικών στο εκπαιδευτικό σύστημα, όπως ήταν η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1997 και η θεσμοθέτηση του μνημονιακού νόμου 3848/ 2010, επί Υπουργίας  Α. Διαμαντοπούλου. Ήδη από το 1996 ο Ο.Ο.Σ.Α θα θέσει στο στόχαστρο τη δημόσια χρηματοδότηση του  ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος στο  με το πρόσχημα της ανεπάρκειας των δημοσίων δαπανών: «Σε ό,τι αφορά την τριτοβάθμια εκπαίδευση κάποια συμμετοχή των γονέων στα δίδακτρα και τα άλλα έξοδα  – ανάλογα με το εισόδημά τους – δεν φαίνεται  αδιανόητη στους εξεταστές» [2], ενώ θα καταγγείλει «τη μηχανιστική κοινωνική ισότητα όσον αφορά τα δικαιώματα των μαθητών και των φοιτητών σε δωρεάν βιβλία και σίτιση …   και ως  εκ τούτου οι νέοι  εθίζονται πρώιμα στις προϋποθέσεις  ενός συστήματος επιχορηγήσεων που στέκεται εμπόδιο σε κάθε αποτελεσματική μορφή διδασκαλίας, εκμάθησης και αξιολόγησης, που δεν βοηθά στην ανάπτυξη πιο εκλεπτυσμένων μορφών ατομικής πρωτοβουλίας» [3]. 

Το 2011, και ενώ η χώρα βρίσκεται κάτω από καθεστώς βρίσκεται κάτω από καθεστώς εξευτελιστικής επιτροπείας των δανειστών και η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας έχει καθαρόαιμο νεοφιλελεύθερο προσανατολισμό, ο Ο.Ο.Σ.Α θεωρεί ότι το πολιτικό και κοινωνικό κλίμα είναι το κατάλληλο για μια επιθετική εκπαιδευτική πολιτική που θα σαρώσει κάθε κοινωνικό δικαίωμα στην εκπαίδευση , θα προωθήσει την ιδωτικοποίηση των λειτουργιών της και θα συντρίψει κάθε ριζοσπαστική αντίσταση σ’ αυτές τις πολιτικές.

Με την έκθεση που παρουσιάζεται το 2011[4],  στο στόχαστρο του Ο.Ο.Σ.Α μπαίνει η αναλογία μαθητών – εκπαιδευτικών, το ωράριο εργασίας των εκπαιδευτικών, προτείνεται η συγχώνευση και η κατάργηση σχολικών μονάδων, κάθε βαθμίδα του εκπαιδευτικού συστήματος πρέπει ν΄αναλάβει την ευθύνη για την αποδοτική χρήση των πόρων του, η πρόσληψη των εκπαιδευτικών σε επίπεδο σχολείου από τον διευθυντή, ο οποίος σύμφωνα με την έκθεση πρέπει να λειτουργεί πλέον ως διοικητικός και οικονομικός μάνατζερ, επίθεση στη μονιμότητα της εργασίας του εκπαιδευτικού προσωπικού, ενώ ως ανασχετικοί παράγοντες στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, όπως την οραματίζεται το αστικό -τεχνοκρατικό κατεστημένο του οργανισμού, είναι το ισχυρό πνεύμα κοινωνικής δικαιοσύνης που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία, η περιορισμένη παράδοση που υπάρχει σε ιδιωτικούς φορείς για την εξυπηρέτηση δημόσιων σκοπών, τα ισχυρά εργατικά συνδικάτα, το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι όπως εντοπίζεται στις διατάξεις του Συντάγματος (άρθρο 12), οι απεργίες και οι διαδηλώσεις εναντίον των απειλών για τα εργασιακά δικαιώματα. Το κείμενο της Έκθεσης θα ολοκληρώσει  με δύο προτάσεις, χαρακτηριστικές της νεοφιλελεύθερης λογικής του: την αξιολόγηση των μαθησιακών αποτελεσμάτων των σχολείων μέσω αξιολόγησης των μαθητών σε εθνικό επίπεδο και την ελεύθερη επιλογή σχολείου από τους γονείς, μετασχηματίζοντας την εκπαίδευση σε μια ιδιωτική – καταναλωτική πρακτική.

Σε ένα τέτοιο κείμενο, μ’ αυτό τον ακραίο αντικοινωνικό και αντιεκπαιδευτικό προσανατολισμό, η σημερινή ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας τη μόνη αντίρρηση που βρήκε να προβάλει είναι ότι απλώς περιέχει παλιά και παρωχημένα δεδομένα και ότι συνεπώς αυτό που χρειάζεται είναι η επικαιροποίησή του με τα σύγχρονα δεδομένα, αφήνοντας στο απυρόβλητο το νεοσυντηρητικό πλαίσιο αρχών του, για το οποίο όπως έδειξαν και οι σχετικές δηλώσεις του βουλευτή του κυβερνώντος κόμματος Αλ. Τριανταφυλλίδη αλλά και τα κείμενα πορίσματα της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής και του Εθνικού και Κοινωνικού  Διαλόγου γοητεύουν αρκετά  και βρίσκουν ευνοϊκή υποδοχή στο πολιτικό περιβάλλον της νεομνημονιακής «Αριστεράς».

Η επιλογή του Ο.Ο.Σ.Α ως σχεδιαστή εκπαιδευτικών αλλαγών στην ελληνική πραγματικότητα μαρτυρεί όχι μόνο την ιστορική αφασία και τον πολιτικό καιροσκοπισμό του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου αλλά κυρίως το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πλέον διαβεί οριστικά τον Ρουβίκωνα και στα θέματα της εκπαίδευσης και αποτελεί  εκφραστή,  της αστικής – μνημονιακής πολιτικής . και σ’ αυτό το πεδίο. Με τα κείμενα που έχουν εκδοθεί από την Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής και την  Έκθεση – συνόψιση των συμπερασμάτων του Εθνικού και Κοινωνικού Διαλόγου φανερώνεται ότι η στροφή αυτή αποκρυσταλλώνεται ιδεολογικά και πολιτικά ,  κάθε άλλο παρά συγκυριακή είναι και ότι θα έχει μόνιμο χαρακτήρα.

Η υιοθέτηση της νεοφιλελεύθερης ατζέντας για την εκπαίδευση στο συγκεκριμένο κείμενο αλλά και σε  άλλα της Επιτροπής του Εθνικού και Κοινωνικού Διαλόγου για την Παιδεία  έχει ως βάση της  τη λεγόμενη αυτονομία της σχολικής μονάδας, εισηγείται την αποκέντρωση του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος  τόσο σε διοικητικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο περιεχομένου με τον προσανατολισμό του σχολικού προγράμματος,  και με  την πρόταση ιδιωτικοποιημένων σχημάτων χρηματοδότησης τα οποία δικαιολογούνται στο όνομα των σημερινών προγραμμάτων δημοσιονομικής προσαρμογής  αλλά είναι ξεκάθαρο από τη συνολική ανάγνωση του κειμένου ότι υποκρύπτουν μια συνολικότερη αντίληψη μετασχηματισμού για τι πρέπει να είναι στις σημερινές συνθήκες η εκπαίδευση: τη βλέπουν, με βάση αυτά που προτείνουν ως μια ιδιωτική- καταναλωτική πρακτική και ανταλλακτική αξία , το κόστος της οποίας είναι ατομική ευθύνη αυτών που εκπαιδεύονται.

Έχει μια ιδιαίτερη πολιτική σημασία για το πώς κατανοείται και παρουσιάζεται από τους συντάκτες του κειμένου η κοινωνική λειτουργία της εκπαίδευσης. Παρουσιάζεται αφηρημένα με αταξικό τρόπο ως θεσμός που συμβάλλει γενικά και αόριστα στην ανάπτυξη της κοινωνίας, χωρίς να ξεκαθαρίζεται το είδος των κοινωνικών(καπιταλιστικών) σχέσεων στα πλαίσια των οποίων ξεδιπλώνεται η εκπαιδευτική διαδικασία. Για να δικαιολογηθεί ο καθεστωτικός χαρακτήρας των εκπαιδευτικών επιλογών της σημερινής κυβέρνησης υιοθετείται μια εντελώς ρηχή, θετικιστική και κυρίως αταξική αντίληψη για το χαρακτήρα και τη λειτουργία της εκπαίδευσης.

Το κείμενο στο σημείο αυτό είναι μια ολοκληρωτική αποκοπή από τον πολιτισμό και τη σκέψη της Αριστεράς, κινείται σε ιδεολογική και μεθοδολογική αντιπαλότητα με τη μαρξιστική θεωρία της εκπαίδευσης,  είναι περισσότερο μια τεχνοκρατική ανάγνωση της ελληνικής εκπαιδευτικής πραγματικότητας  που  απηχεί τον τρόπο σκέψης των γραφειοκρατών των Βρυξελλών και του Ο.Ο.Σ.Α.

Ο ιδεολογικός και αξιακός ορίζοντας του κειμένου είναι  ο ίδιος  ο καπιταλισμός  στη διεθνοποιημένη  εκδοχή του , αναπτύσσεται σ’ αυτό μια εργαλειακή και  επιφανειακή ανάλυση με στόχο τη συμβολή της εκπαίδευσης στην επίλυση προβλημάτων της καπιταλιστικής οικονομίας, θυσιάζοντας την μορφωτική προοπτική των λαϊκών στρωμάτων. Είναι χαρακτηριστικό ότι το κείμενο επικεντρώνει στην έννοια της »αυτονομίας»  και της »αποκέντρωσης» των εκπαιδευτικών θεσμών , όπως όλες οι τεχνοκρατικές αναλύσεις των πολιτικών οργανισμών του κεφαλαίου. Η υιοθέτηση των όρων » αυτονομία», «αποκέντρωση», «κοινωνία της γνώσης» στην κυρίαρχη παιδαγωγική σκέψη και εκπαιδευτική ανάλυση αντανακλά ένα μεγάλο εύρος μετασχηματισμών στο πώς γίνεται αντιληπτός ο ρόλος της εκπαίδευσης σε συνθήκες διεθνοποίησης του κεφαλαίου. Η εκπαίδευση και η επιστήμη οφείλουν να υπηρετούν την αποδοτικότητα του συστήματος, γιατί στα πλαίσια της μεταμοντέρνας αντίληψης για το τέλος των μεγάλων αφηγήσεων[5], που αποτελεί και τη θεωρητική βάση αυτών των απόψεων, δεν υπάρχει τίποτε άλλο πέρα από τον ορίζοντα των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων παραγωγής.

Η εξουσιαστική αφασία και η όλο και περισσότερο κομφορμιστική σκέψη που διακρίνει τη σημερινή νεομνημονιακή «αριστερά», η πολιτική της πρόσδεση στα συμφέροντα των δανειστών και του ελληνικού κεφαλαίου, την κάνει να αφομοιώνει όχι μόνο τους στόχους και τους προσανατολισμούς των κυρίαρχων εκπαιδευτικών πολιτικών  αλλά και το εννοιολογικό σύμπαν που δικαιολογεί την ύπαρξή τους.

ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΜΟΝΑΔΑΣ: Ανοίγοντας το σκηνικό της ιδιωτικοποίησης  στην εκπαίδευση

Σύμφωνα με τους συντάκτες του κειμένου: «η τελευταία εικοσαετία σημαδεύτηκε από μεγάλες αλλαγές στον τομέα της εκπαίδευσης στη μεγάλη πλειονότητα των ευρωπαϊκών χωρών. Οι αλλαγές αυτές οδήγησαν σε μια διεύρυνση εκπαιδευτικών πολιτικών ευνοούσαν την αυτονομία της σχολικής μονάδας … η έννοια της αυτονομίας της σχολικής μονάδας αποτελεί τη βασική αρχή της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης  η οποία διαρθρώνεται κατά τους συντάκτες της έκθεσης σε τρεις τομείς: α. παιδαγωγική  αυτονομία β. διοικητική αυτονομία γ. οικονομική αυτονομία.» 

Η τελευταία »αφορά τη δυνατότητα που δίνεται στη σχολική μονάδα να διαχειριστεί τους πόρους της ή  και ν’ αναζητήσει νέους». Η αόριστη αναφορά στις εκπαιδευτικές αλλαγές στον ευρωπαϊκό χώρο την τελευταία εικοσαετία, χωρίς καμιά επισήμανση του πολιτικού και ιδεολογικού πρόσημου αυτών των αλλαγών αλλά κυρίως, χωρίς καμιά αναφορά στ’ αποτελέσματά τους, αποσκοπεί στην άκριτη αποδοχή αυτών των αλλαγών και κυρίως στην αποφυγή οποιασδήποτε συζήτησης για τα  καταστροφικά τους αποτελέσματα. Οι συντάκτες αποσιωπούν το γεγονός ότι οι αλλαγές αυτές πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης – νεοσυντηρητικής  ηγεμονίας  με κυρίαρχα τα παραδείγματα της Μ. Βρετανίας (1988) και των προτάσεων –  παρεμβάσεων του Ο.Ο.Σ.Α για τον ευρωπαϊκό χώρο. Οι συντάκτες του κειμένου  αποφεύγον να μιλήσουν συγκεκριμένα  για τα παραδείγματα που θέλουν να προβάλλουν , γνωρίζοντας ότι το αντίθετο δεν θα εξασφάλιζε την θετική εικόνα που θέλουν για τα αγοραία οργανωτικά σχήματα διοίκησης της εκπαίδευσης που προτείνουν.

Η ανοιχτή εγκατάλειψη της δημόσιας χρηματοδότησης της εκπαίδευσης, προκειμένου ο κρατικός προϋπολογισμός  να χρηματοδοτεί τις απαιτήσεις των δανειστών και την κερδοφορία του κεφαλαίου, αναγκάζει όλους τους  εισηγητές των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων να προτείνουν μεθόδους που έχουν να κάνουν με την ιδιωτικοποίηση του κόστους της εκπαιδευτικής λειτουργίας. Όσο κι αν αυτό δικαιολογείται κάτω από το βάρος της κρίσης και των πολιτικών της δημοσιονομικής προσαρμογής του Δ.Ν.Τ και της Ε. Ε , που η νεομνημονιακή »αριστερά» συνειδητά αποδέχεται και με συνέπεια προωθεί σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, στην πραγματικότητα  κάθε άλλο παρά συγκυριακό είναι το ζήτημα. Η κρίση είναι η ιστορική ευκαιρία για ν’ απαλλαγούν  το κεφάλαιο και το αστικό κράτος από τα έξοδα αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης στο χώρο της εκπαίδευσης, να απαλλαγούν  από κοινωνικές δαπάνες   που συσχετισμός κοινωνικών δυνάμεων μιας άλλης εποχής (κράτος πρόνοιας –  μαζική παραγωγή,  κεϋνσιανή διαχείριση του καπιταλισμού) τους επέβαλε να καταβάλλουν.

Στις σημερινές συνθήκες  η οργανωτική αναδιάρθρωση του εκπαιδευτικού συστήματος μέσα από σχήματα διοικητικής αποκέντρωσης και οικονομικής και παιδαγωγικής αυτονομίας αποσκοπεί στην απαλλαγή του αστικού κράτους από τα βαρίδια της χρηματοδότησης κοινωνικών δαπανών. Δεν αποσκοπεί σε μια πιο ελεύθερη , μη κηδεμονευόμενη εκπαιδευτική διαδικασία από το καπιταλιστικό κράτος ούτε στο πολυδιαφημιζόμενο άνοιγμα του σχολείου στην κοινωνία,  Με την ιδεολογική  αυτή διαστροφή θέσεων  του κινήματος της Νέας Αγωγής  το άνοιγμα του σχολείου είναι προς τα κυρίαρχα κοινωνικά συμφέροντα και θεσμοθετείται η ισχυρή εξάρτηση του απ’ αυτά. Είναι στην κυριολεξία υποταγή σ’ αυτά προκειμένου να εξασφαλιστεί η οικονομική του επιβίωση.

Θα ήταν μεγάλη αυταπάτη να θεωρήσει αλλαγές στο πλαίσιο διοίκησης της εκπαίδευσης όπως η αποκέντρωση και η αυτονομία της σχολικής μονάδας ως αποδέσμευση από τον συγκεντρωτικό κρατικό έλεγχο. Αντίθετα αυτού του τύπου οι «μεταρρυθμίσεις συνδέονται  με τις αλλαγές των μορφών, του ρόλου και του έργου του κράτους και αποτελούν τμήμα τους… Πρόκειται για αλλαγές στον τρόπο με τον οποίο το κράτος εκτελεί το έργο του και υλοποιεί τους στόχους του… Με πολύ απλούς όρους πρόκειται για μετατόπιση από την κυβέρνηση στη διακυβέρνηση μέσω διατύπωσης στόχων, ελέγχου και χρήσης εμπλεκομένων και φορέων»[6].

Ένας τέτοιος  τύπος κρατικού ελέγχου καθιστά απλή αυταπάτη τις διακηρύξεις του κειμένου  ότι μέσα από την αποκέντρωση του υφιστάμενου εκπαιδευτικού συγκεντρωτικού συστήματος και την αρτιότερη οργάνωση της διοίκησης θα έχουμε ένα δημοκρατικό τρόπο λήψης των αποφάσεων, ισόρροπη και ολόπλευρη ανάπτυξη των μαθητών, ενίσχυση της ισότητας και άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων » (σελ. 19) ή ότι  η αυτόνομη σχολική μονάδα συνιστά δημοκρατικό πλαίσιο διαδικασιών και λειτουργίας ή ότι η αυτοαξιολόγηση μπορεί να λειτουργήσει ως μηχανισμός βελτίωσης του εκπαιδευτικού συστήματος, όταν η κυρίαρχη πολιτική στην εκπαίδευση θα κινείται με βάση τη λιτότητα και τα προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής, θα προκρίνει ως λύσεις την ιδιωτικοποίηση των λειτουργιών της εκπαίδευσης, τη μείωση του προσωπικού, την εντατικοποίηση της εργασίας  και την ένταση της ταξικής επιλογής και διαφοροποίησης του μαθητικού πληθυσμού.

Η εκπαίδευση πλέον από ένα συλλογικό κοινωνικό δικαίωμα (έστω και σε περιορισμένα πλαίσια) μετατρέπεται σε μια ιδιωτική – καταναλωτική υπόθεση και είναι κυρίως ατομική ευθύνη των εκπαιδευόμενων.

Μια τελευταία παρατήρηση είναι ότι το κείμενο έχει μια εκπληκτική ομοιότητα όρων και διατυπώσεων ακόμα και σε γλωσσικό επίπεδο με προηγούμενα κείμενα εκπαιδευτικής πολιτικής για τα θέματα που θίγει. Δεν γνωρίζω αν έχουν χρησιμοποιηθεί και πώς προηγούμενα κείμενα που αφορούν την εκπαιδευτική πολιτική. Στην πιστή αναπαραγωγή αυτών των απόψεων εγώ αποδίδω μόνο πολιτική και ιδεολογική σημασία και βλέπω τη συνέχεια των μνημονιακών πολιτικών στην εκπαίδευση αλλά και τη διάθεση της σημερινής νεομνημονιακής »αριστεράς» να υλοποιήσει την καπιταλιστική ορθολογικότητα στην εκπαίδευση σε κρίσιμα σημεία, εκεί που μέχρι τώρα οι παραδοσιακές αστικές δυνάμεις απέτυχαν.

……………………………………………………………………………………………………………………………………..

 [1]  Th.Shultz , Η οικονομική  αξία της Εκπαιδεύσεως, εκδ Παπαζήση, Αθήναι  1972
σελ. 46

 [2] Ο.Ο.Σ.Α, Επισκόπηση του Ελληνικού Εκπαιδευτικού Συστήματος, Έκθεση Εμπειρογνωμόνων  , ,  εκδ. Υ.Π.Ε.Π.Θ ,  Αθήνα  1996 , σελ  14

 [3]  Ο.Ο.Σ.Α,  Επισκόπηση του Ελληνικού Εκπαιδευτικού Συστήματος , οπ. παρ. σελ. 16

 [4] Ο.Ο.Σ.Α, Καλύτερες επιδόσεις και Επιτυχείς Μεταρρυθμίσεις στην Εκπαίδευση. Προτάσεις για την Εκπαιδευτική Πολιτική στην Ελλάδα , ISBN 978 – 92 -64 -11957-4

 [5] Βλ. γι’ αυτό το ζήτημα  Π.Παυλίδης, Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗΣ, περιοδικό ΟΥΤΟΠΙΑ, τεύχος 80, Μάιος-Ιούνιος 2008

[6] S.Ball and D.Youdell, H Kρυφή  ιδωτικοποίηση   στη Δημόσια  Εκπαίδευση, Ι.Π.Ε.Μ  – Δ.Ο.Ε, Αθήνα

Μόνιμος διορισμός όλων των αναπληρωτών τώρα – ΟΧΙ στην ανεργία και στις απολύσεις στην εκπαίδευση

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι...
Η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, πιστή στην υλοποίηση των μνημονιακών δεσμεύσεων και της πολιτικής της Ε.Ε., του ΟΟΣΑ και της κυβέρνησης έχει αποφασίσει να διαλύσει τη δημόσια δωρεάν εκπαίδευση.

Η συνέχιση του καθεστώτος των μηδενικών διορισμών για το σχ. έτος 2016 – 2017, η άρνηση του Υπουργού Παιδείας να δεσμευτεί σχετικά με τον αριθμό των αναπληρωτών που πρόκειται να προσληφθούν για την επόμενη σχολική χρονιά καθώς και η εμμονή του στη στήριξη όλων των αντιεκπαιδευτικών ρυθμίσεων που έχει προωθήσει το τελευταίο διάστημα («Ενιαίος Τύπος Ολοήμερου» με αποκλεισμό χιλιάδων μαθητών από αυτό και χιλιάδες ανέργους αναπληρωτές την επόμενη σχολική χρονιά, μετακινήσεις εκπαιδευτικών από τις οργανικές τους θέσεις καθώς θα πλεονάζουν, συμπλήρωση ωραρίου δασκάλων σε περισσότερα από ένα σχολεία, αύξηση του ελάχιστου αριθμού νηπίων στα 14 επομένως μαζικό κλείσιμο τμημάτων νηπιαγωγείων, η μετατροπή του ρόλου των Τμημάτων Ένταξης σε κακέκτυπο παράλληλης στήριξης – ταφόπλακα στις προσλήψεις εκπαιδευτικών για παράλληλη στήριξη, η ολοφάνερη απουσία βούλησης για απόδοση οργανικών θέσεων στους εκπαιδευτικούς ειδικοτήτων) δείχνει το δρόμο της απόλυσης σε χιλιάδες εκπαιδευτικούς που εργάζονταν στην εκπαίδευση. 

Το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. απαντά στην επίθεση του Υπουργείου Παιδείας και της κυβέρνησης με αγώνα. Αγώνα, που όπως απέδειξε η αναγκαστική μεταστροφή του Υπουργείου στο θέμα του τρόπου πρόσληψης αναπληρωτών, έπειτα από τις δυναμικές μας κινητοποιήσεις, είναι ο μόνος δρόμος που έχει το εκπαιδευτικό κίνημα για να νικήσει.

Ο κλάδος των εκπαιδευτικών της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης παλεύει για:

• Την άμεση πραγματοποίηση όλων των μόνιμων διορισμών που έχει ανάγκη η εκπαίδευση και υποσχόταν ο Υπουργός μέχρι πριν λίγο χρονικό διάστημα.
  
  
• Μόνιμο διορισμό όλων των αναπληρωτών γενικής και ειδικής αγωγής τώρα.
  
  
• Καμία απόλυση αναπληρωτή, κανείς εκπαιδευτικός στην ανεργία.
  
  
• Την απόσυρση της Υπουργικής Απόφασης για το φερόμενο ως «Ενιαίο Τύπο Ολοήμερου Δημοτικού Σχολείου».
  
  
• Την απόσυρση της διάταξης που ψηφίστηκε για τα νηπιαγωγεία.
  
  
• Την απόδοση των οργανικών θέσεων στους εκπαιδευτικούς   ειδικοτήτων.
  
  

Αποφασίζουμε ομόφωνα

Την πραγματοποίηση συλλαλητηρίου το Σάββατο 4 Ιουνίου 2016 και ώρα 17:30 στα Προπύλαια.Το συλλαλητήριο θα πραγματοποιηθεί αμέσως μετά την ολοκλήρωση της ημερίδας της Δ.Ο.Ε. για την Προσχολική Αγωγή στην οποία θα συμμετέχουν εκπαιδευτικοί από όλη την Ελλάδα, Πρόεδροι και μέλη Δ.Σ. Πρωτοβάθμιων Συλλόγων και Αιρετοί. Στη συγκέντρωση καλούμε όλους τους εκπαιδευτικούς, τους γονείς των μαθητών καθώς και ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Όλοι μαζί θα διατρανώσουμε την αντίθεσή μας στα σχέδια της Κυβέρνησης που διαλύουν τη δημόσια εκπαίδευση.

Κηρύσσουμε
24ωρη απεργία την Τετάρτη 8 Ιουνίου 2016
ημέρα κινητοποίησης για την Παιδεία και την Υγεία

και καλούμε όλους τους συναδέλφους να συμμετέχουν μαζικά και δυναμικά στη συγκέντρωση της Δ.Ο.Ε. που θα πραγματοποιηθεί στα Προπύλαια στις 12:30 μ.μ. (η συγκέντρωση θα ενωθεί με την αντίστοιχη συγκέντρωση των εργαζόμενων στην υγεία που πραγματοποιεί η ΠΟΕΔΗΝ) και στην πορεία που θα ακολουθήσει μέχρι τη Βουλή. Εκεί το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. απαιτεί από τον Υπουργό Παιδείας να μας συναντήσει και να αφουγκραστεί τη βούληση των εκπαιδευτικών της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης.

Το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. προχωράει στην έκδοση αφίσας και επιστολών προς τους γονείς των μαθητών νηπιαγωγείων και δημοτικών σχολείων με τις οποίες τους ενημερώνουμε για τις ολέθριες επιπτώσεις της εκπαιδευτικής πολιτικής της κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ. στα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών μας και το εργασιακό μέλλον των εκπαιδευτικών. Οι Γενικές Συνελεύσεις των Συλλόγων Εκπαιδευτικών Π.Ε. όλο το επόμενο διάστημα, αποκτούν και χαρακτήρα ενημέρωσης των συναδέλφων καθώς και  προετοιμασίας και οργάνωσης των κινητοποιήσεων.

Οι εκπαιδευτικοί της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης ξεσηκωνόμαστε και

ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΔΩΡΕΑΝ ΣΧΟΛΕΙΟ

Καλούμε τους συλλόγους Εκπ/κών Π.Ε. να πραγματοποιήσουν ανάλογες συγκεντρώσεις και πορείες διαμαρτυρίας σε όλη τη χώρα στις έδρες Περιφερειών και Διευθύνσεων Εκπαίδευσης. Καλούμε ιδιαίτερα τους Συλλόγους Εκπαιδευτικών Π.Ε. που βρίσκονται πιο κοντά στο λεκανοπέδιο να φροντίσουν για την οργανωμένη μετακίνηση εκπαιδευτικών στις συγκεντρώσεις της ΔΟΕ.